De Geschiedenis van Corrigerende Brillenglazen

Dit schilderij, geschilderd in 1252, is de vroegst bekende die een brildragend persoon laat zien.

In de kerk van St. Nicolo in Treviso, Italië, hangt een schilderij uit het jaar 1252. In dit schilderij wordt door de kunstenaar, Tomaso da Modena, de Dominicaanse bischop Ugone da Provenza uitgebeeld en is toevallig tevens de eerste documentatie van een persoon die een bril draagt. De bril van de priester was niets bijzonders, gewoon twee vergrootglazen die op dusdanige manier aan elkaar verbonden waren dat ze op zijn neus bleven zitten, maar hun aanwezigheid blijft toch opmerkelijk.

De opkomst van de bril

Omstreeks 1500 besloot Johannes Kepler om een start te maken met de gradering door middel van de sterkte van het glas. Tot die tijd werden brillenglazen ingedeeld vogens de leeftijd van de drager. Nadat omstreeks 1450 Gutenberg de drukpers uitvond, werden brillenglazen meer een algemeen gebruiksvoorwerp; door de opkomst van de hoeveelheid gedrukte teksten, kwam men erachter dat zichtscorrectie nodig was. Op dit moment, werden brillenglazen voornamelijk gemaakt van biconvexe glazen die gebruikt werden om presbyopie (ouderdomsverziendheid) te behandelen. 

Biconvex brillenglazen werden gebruikt om presbyopie te behandelen.

Massa geproduceerde brillenglazen in vroegere tijden

Vanaf de opkomst rondom 1500 tot begin 1800 werden brillen voornamelijk verkocht in gereedschapswinkels. Maar, net zoals met alles, lieten de klanten duidelijk merken dat ze meer aantrekkelijkere monturen wilden hebben. Materialen zoals zilver en goud verplaatste de productie van brillen naar de juweliers. En vanaf daar kochten de handelaars de kant-en-klare brillen, die voor elk oog dezelfde sterkte hadden en verkochten deze aan de klanten. Er bestond toen nog geen systeem om de ogen van een patient te meten, dus men moest elke bril uitproberen totdat men de juiste brillenglazen had gevonden.

In de Verenigde Staten, begin 1900, begonnen twee bedrijven met de massaproductie van brillenglazen. De Eerste Wereldoorlog had het land afgesneden van haar gebruikelijke Europese voorraad van correctieve brillenglazen, waardoor Bausch & Lomb, een Amerikaanse fabrikant voor oogzorgproducten, de kans zag om de markt over te nemen.

.

Glasvorm

Vanaf de opkomst van brillenglazen tot begin 1800 waren de vormen van de glazen of plat, biconcaaf of biconvex. Met de invoering van de torische glazen in 1804 werden glazen met een concave (holle) achterzijde en een convexe (bolle) voorzijde meer gebruikelijk bij brillenglazen. Torische glazen werden in alle sterkten geproduceerd met dezelfde base curve (geeft de ronding/kromming van het oppervlak van de voorkant van het glas aan). Deze brillenglazen voorzagen in een veel wijder zichtsveld in verband met de toegenomen afstand tussen oog en glas en waardoor ze veel meer de voorkeur kregen dan de verouderde vormen.

Dr. William Crookes bedacht een glastint die infrarood straling filtreerde.

Glaskleur

Sinds de opgang van de samenleving hebben mensen naar manieren gezocht om winst te maken. Glasfabrikanten zijn niet anders en begonnen met het aanbieden om kleur aan te brengen op brillenglazen. Hun verkooppraatje bevatte zaken zoals de behandeling van ziekten en het verbeteren van het zichtsvermogen door middel van kleur.

Begin 1800 waren groene, blauwe en roze glazen beschikbaar. 'Crookes', een blauwachtige grijze schakering genoemd naar de Britse wetenschapper Dr. William Crookes, werd later in de eeuw geïntroduceerd. 'Crookes' was in staat om infrarode stralen te filteren, maar werd niet erg populair omdat de kleurschakering asgrauwe, lijkbleke schaduwen onder de ogen van de drager veroorzaakte.

Later creërden Bausch & Lomb een veel aantrekkelijker kleurschakering voor hun Rayban® line en noemden het G-15. Het is donkergroen en is zelfs vandaag de dag nog populair.

Basis curve voor brillenglazen

Alhoewel periscopische glazen een grote verbetering waren op vlakke, biconvexe en biconcave glazen liepen de glasfabrikanten op tegen optische problemen aangezien montuurmaten toenamen. En zo ontdekte men dat wijziging van de basis curve voor verschillende glassterkten zou resulteren in glazen met minder optische vervormingen. Deze glazen werden bekend als 'corrigerende curve glazen', glazen die de basis curve veranderden voor elke twee dioptrie.

Zoals met alle uitvindingen was het moeilijkste deel om de oogartsen ervan te overtuigen om niet meer torische glazen voor te schrijven en om een begin te maken om de meer wenselijk corrigerende curve glazen te promoten.

Acryl glazen

De pogingen in de Eerste Wereldoorlog van Groot-Britannië zorgden ervoor dat de Britten ervaren waren in het werken met acryl; het materiaal dat ze gebruikten voor de voorruiten op vliegtuigen vanwege zijn impact bestendigheid en zijn lichtgewicht eigenschappen. Dankzij deze kennis moedigde het ondernemende Britse fabrikanten aan om brillenglazen van dit materiaal te vervaardigen.

Brillenglazen van glas gemaakt braken en versplinterden veel eerder dan plastic brillenglazen.

De acryl glazen hadden niet lang succes. Het materiaal was gevoelig voor krassen en werd geel na slechts een paar maanden in het magazijn te hebben gelegen.

De overstap van glas naar kunstsof

Met de Verenigde Staten, die de Grote Depressie te boven kwam en de opkomende populariteit van huishoudelijke artikelen zoals plastic folie en Scotch® tape (plakband), was in de jaren 1930 de optische industrie vol van het idee van een duurzaam, lichtgewicht, kunststof glas. Kunststof (plastic) veranderde onze manier van leven.

De ontwikkeling van gepolymeriseerd methylmethacrylaat (PMMA) zorgde voor een golf in de industrie. De doorzichtige, heldere optische eigenschappen leek PMMA uitstekend geschikt te maken voor brillenglazen. Echter, dit materiaal had dezelfde problemen als de acryl glazen: vatbaar voor krassen en vergelen na een paar maanden.

Aangezien geld niet uit de lucht komt vallen, waarom dan veel geld spenderen in de winkel als u bij Visio-Rx.nldezelfde kwaliteit kan krijgen voor veel minder geld?

In 1940 werd een doorbraak bereikt. Columbia Resin #39, afgekort CR-39, werd ontworpen. CR-39 had uitstekende eigenschappen: een doorzichtig, lichtgewicht materiaal met een lichtbrekingsindex van 1.49. Het materiaal was ideaal om brillenglazen van kuststof te maken en zorgde voor een radicale verandering in de brillenglazen zoals we die nu kennen.

Hedendaagse brillenglazen

Vandaag de dag zijn de meeste brillenglazen gemaakt van kunststof. De CR-39 ontwikkeling bleek de basis te zijn voor de ontwikkeling van alle andere glasmaterialen. Brillenglazen gemaakt van glas, nog wel te verkrijgen, zijn in de afgelopen tientallen jaren in populariteit gedaald. Kunststof brillenglazen, vergeleken met de brillenglazen gemaakt van glas, zijn veel lichter en zeer comfortabel om te dragen en hebben het voordeel dat het niet vergruizelt als het op de grond valt.

Brillenglazen hebben sinds het jaar 1500 een lange weg afgelegd. De verscheidenheid aan brillenglazen (en monturen) vandaag de dag, in combinatie met de mogelijkheid om uw bril aan uw behoeften af te stemmen en het op maat te laten maken, zorgt ervoor dat de hedendaagse bril veel beter is dan zijn eerste verschijning in de jaren 1200. En in plaats van buitengewoon hoge prijzen die de meeste winkels aanrekenen voor al deze verbeteringen, biedt Visio-Rx u de beste hedendaagse brillenglazen en monturen aan van de beste kwaliteit tegen betaalbare prijzen.